Cubo de la Galga

We vertrekken vanaf de parking van het milieu-informatiepunt en het begin van de route is een verarmd laurierbos. Fruitbomen wisselen af met gagel en boomheide, hetgeen aangeeft dat het geen puur laurierbos is. Ook zien we braamstruiken, een soort die de aanwezigheid van de mens verraadt en welke steeds schaarser wordt naargelang we verder wandelen.

De schilferige schors van deze reusachtige boom geeft ons aan dat het een barbusano betreft. Het is een schitterend exemplaar van zo'n 25 meter hoogte en staat aan de rand van het bos, wat kenmerkend voor deze soort is. Barbusanos zijn er niet in overvloed, omdat het rode hout erg gewaardeerd wordt, vooral in de meubelmakerij. Het werd vroeger zelfs “Canarisch ebben” genoemd.

Deze boom aan de rand van het pad lijkt omsingelt of bewaakt door de vele takken die uit de basis komen. Het zijn de kinderen, bekend als uitlopers. Het is een van de kenmerken van de persea indica, een inheemse plant uit Macaronesië en is typisch voor laurierbossen. Hoewel de centrale stam sterft, is de basis een grote boomstronk die een groot aantal uitlopers krijgt, die de boom levend houden.

De Cubo de La Galga heeft een landschap waarin water een hoofdrol speelt en hoe verder we de ravijn ingaan, merken we hoe de vochtigheid stijgt, terwijl de groene hemel zich meer en meer sluit. We lopen onder een waterkanaal door, dat dit waardevolle middel van bestaan vervoert om het te gebruiken in de landbouw en als openbare voorziening. Van het verstandelijke gebruik ervan hangt het behoud van dit landschap af.

Ravijnen ontstaan door eroderende processen in de loop der tijd en deze steen die in een zwak evenwicht ligt, herinnert ons daaraan. Ravijnen zoals die van de Cubo de La Galga, ingesloten en smal als canyons, tonen ons dat we op een jong eiland zijn, waar de erosie nog bezig is het landschap te vormen. Daarom zal deze steen ooit zijn evenwicht verliezen en op de bodem van de ravijn belanden. (Hoewel dat honderden jaren kan duren)

Het kruispunt van de route nodigt ons uit tot een moment van stilte. Het geklingel van het water wedijvert met het vogelgezang. Het is eenvoudig het gesnurk van de inheemse Canarische duiven te horen, die klinken als onze klinker U. Als we rustig en stil blijven zitten, kunnen we ook een duif over de bomen zien vliegen.

Op dit punt waar een kleine vlakte is, verschijnt de pracht van het laurierbos van de vallei met stinklaurier als een rustige plek tussen alle vegetatie. De vegetarische hemel op grote hoogte houdt ons continue in de schemer en in het vocht. Het licht komt amper op de grond. De stinklaurieren zijn de absolute hoofdrolspelers van de plaats, met hun lange groene en harde stammen. Deze soort verschijnt alleen op ideale plaatsen voor het laurierbos, wat ons de bevoorrechte positie aangeeft waarin we ons bevinden.

De naam, de hoge vertoning, spreekt voor zich. We kijken over het prachtige landschap van deze hellingen met laurierbossen, die de oostkant van La Palma bedekken, weerstand biedend aan de passaatwind. We bevinden ons in de beste streek voor Canarische laurierbossen met hellingen onder de 1.200 meter hoogte die het water van de mist, die de passaatwind meebrengt, opvangen.

We gaan terug door het kanaal dat op dit punt van Cubo vertrekt. Water is fundamenteel voor dit ecosysteem en ook één van de grote bijdragen, daar de landbouw aan de kust bestaat door het water dat uit de waterreservoirs vloeit en dat het bos voedt. Op de helling hebben we nu een ander uitzicht op deze bladerrijke canyon, voordat we terugkeren over de weg die we aan het begin van de route beklommen.